De laat-gotische kerk – gewijd aan Willibrord – bestond in het verre verleden uit een driebeukig schip, waarvan de zijbeuken langs de toren doorliepen, en een driezijdig gesloten koor met zijkoren. De toren dateert van ca. 1300 en is ouder dan de kerk. In 1831 werd het kerkgebouw ernstig verminkt door het wegbreken van het westelijk gedeelte van de kerk, waardoor de kerk los van de toren kwam te staan. De koorpartij was al eerder afgebroken.
De restauratie van de kerk in de jaren 1969 – 1971 betekende eigenlijk een herbouw van de oude kerk, waarbij ook de verbinding tussen kerk en toren weer werd hersteld. Het schip is nu één onverdeelde kerkzaal met een recht afgesloten koor.
Het interieur van de kerk is na de restauratie opnieuw ingericht. De preekstoel uit de zeventiende eeuw staat tegen de vooruitspringende noordhoek van het koor.
 

In de Torenpleinkerk wordt veel muziek gemaakt, op zondag maar ook door de week door koren en orkesten. De kerk heeft een houten tongewelf en een plavuizen vloer. Dat staat garant voor een uitstekende akoestiek voor het Bätz-orgel en muziekuitvoeringen. Door de losse stoelen zijn ook allerlei opstellingen mogelijk.